Isang Tula tungkol sa Siyudad ng Londres

(Picture is courtesy of my friend Cristina from Larvik, Norway. Nang makita ko ang larawang ito sa kanyang www.friendster.com site ay naalala ko ang isang coffee mug na bigay sa akin ng kapatid kong si Raquel na may biyenang nakatira sa London. Ang gusaling nasa kaliwang background ay ang Methodist Central Hall. Iyon ang nakalarawan sa mug na bigay sa akin.)

COMPOSED UPON WESTMINSTER BRIDGE ( http://en.wikipedia.org/wiki/Westminster_Bridge )

(William Wordsworth)

Earth has not anything to show more fair:

Dull would he be of soul who could pass by

A sight so touching in its majesty:

This City now doth like a garment wear

The beauty of the morning; silent , bare,

Ships, towers, domes, theatres, and temples lie

Open unto the fields, and to the sky,

All bright and glittering in the smokeless air.

Never did the sun more beautifully steep

In his first splendour, valley, rock, or hill;

Ne'er saw I, never felt a calm so deep!

The river glideth at his own sweet will:

Dear God! the very houses seem asleep;

And all that mighty heart is lying still!

Saan ka nakakita ng ganyan kagandang tula?

Ginamit ko ang tulang ito sa isang istorya, The Lady in Red Velvet ang tentative title. Una kong narinig ang recitation nito sa album na may titulong "Of Love and Hope", soundtrack ng Beauty and the Beast (TV series). Hindi pa ako nakakarating sa Londres o London. Ang totoo, noong Mayo 2003, nakabili na kaming mag-asawa noon ng tiket patungo sa Inglatera; kaso, nang araw na kami ay patungo na doon, nagkasakit naman itong asawa ko.

Nangyari na naman na nakapag-reserba na kami ng tiket nang sumunod na taon ay hindi na naman kami natuloy! Hindi naman sa nawalan na ako ng gana na magbiyahe patungong London. Isinantabi ko na lamang ang aking pagnanais na makita ang siyudad na siyang madalas na tagpo ng mga istoryang isinulat ng paborito kong manunulat na si Barbara Cartland...Ako pa naman ang tipo na pakitaan mo ng litrato ng mga kilalang lugar sa London at masasabi ko kung aling lugar iyon. Kaya naman nitong mga nakakaraan, kapag ang usapan ay paglalakbay o kahit na kaliit-liitang plano na gagawin, wala akong masyadong masabi. Wala akong kontribusyon at kung mayroon man, "Ah, kung may awa ang Diyos (Santiago 4: 15), magagawa ko ito at makararating din ako doon." (ATB)

TAGALOG---Gamitin mo ang iyong wika!

Ah, dapat nga palang Tagalog ang gamitin kong wika para sa blog na ito. Iyon ang hirap sa isang taong nadagdagan na naman ng bigat ang utak ng isa pang wika. Tatlo nang lengguwahe ang aking pananalita, idagdag na ang wikang katutubo ng aking ina. Isa pa, kaakibat ng pagkaalam ng wika sa Norway ay ang pagkaintindi ng Swedish at Danish. May balak nga akong mag-aral ng Pranses; at ang aking Espanyol ay natutulog lamang (may Spanish course pa noong ako ay nasa kolehiyo, yukk). Kaya lang, may mga panahon na sa tingin ko ay mas nais kong isulat ang aking mga isipin sa wikang Ingles. Ang wikang ginagamit ng aking isipan ay Ingles; ang wikang ginagamit ng aking pananalita ay depende kung saang lugar ako naroon at kung sino ang kausap ko. Nalimi ko ang bagay na ito nang minsang tanungin ako ng aking guro sa kolehiyo kung anong wika ang ginagamit ko sa aking isipan---aminado ako---ito ay madalas na Ingles. Subalit kung minsan, depende sa estado ng aking damdamin, Tagalog ang madalas kong gamit kapag ako ay nalulungkot o nagagalit at Norwegian kapag ako ay masaya---pinipindot ko na lang ang butones sa aking isipan kung ano ang nais kong gamiting wika. Ito ang suliranin ng maraming wika.

MENTAL BLOCK

I have never admitted succumbing to the so-called mental block. I say, I don't have such a thing. But what I do have are laziness, being out of focus, being not in the mood, physical sickness, or simply---I don't care attitude. When I am in one or more of those of the above, I stop with what I am doing (mostly nothing, actually), I drink tea or coffee or do something else. Then I will just realize that I have been out of focus for a week or half year or maybe longer. That's mental block for me. But can I call it that when I just lost the interest in finishing a story? Or the story lost steam? I say, I shouldn't have started writing that story at all. That's the problem with writers who call the blame mental block---it is like forcing themselves to think when there is no more to think. So I just chuck the project into the bin and take my dog for a walk.